Dear Ms. Wilkinson,

I am writing in response to your June 24 article in the Los Angeles Times titled “In Germany, Blinken joins initiative to combat Holocaust denial and ignorance”. I realize your knowledge of what occurred in Poland during World War II is limited, as is the case with most Americans, and I’d like to assist by providing relevant facts.

The last sentence of your fourth paragraph states: “Scholars say Germany has led the way in accepting responsibility for the Holocaust while other countries, such as Austria and Poland, remain more evasive about their roles in the Nazi-ordered genocide.” Outlined below is why this sentence, which asserts that Poland is one of the countries responsible for the Holocaust, is both false and offensive.

First, consider the definition of “the Holocaust”. The US Holocaust Memorial Museum defines it as “the systematic, state-sponsored persecution and murder of six million Jews by the Nazi regime and its allies and collaborators.” This means that the Polish state, as it existed during World War II under German and Soviet occupation, was either an ally of Germany or established a collaborationist government controlled by Germany. This was never the case. The Polish state during the war consisted of the Polish government-in-exile in London and the Polish Underground State. The Polish Underground State, together with its military arm, the Home Army (Armia Krajowa), fought the occupying Germans at every turn. No historian has asserted that this Polish state, systematically and at the direction of the occupying Germans, sponsored and engaged in the persecution and murder of Poland’s Jews.

It is also important to understand which German-allied and German-occupied states persecuted, (i.e., rounded up and interned their Jews in ghettos and transit camps for transport to labor, concentration, and extermination camps), and in some cases, murdered their Jews. The Polish state never established a collaborationist government (as did France’s Petain, Norway’s Quisling, Slovakia’s Tiso, Croatia’s Pavelic, Hungary’s Horthy, and Romania’s Antonescu); never established a militia to round up and deport Jews to the camps or kill them outright (as did Belgium’s Degrelle, Holland’s Mussert, France’s Petain, Norway’s Quisling, Slovakia’s Hlinka Guard, Croatia’s Ustase, Hungary’s Arrow Cross, and Romania’s Iron Guard); and never established SS units to fight under German command (as did Denmark, Norway, Belgium, Latvia, Hungary, Estonia, Italy, France, Holland, Albania, Ukraine, Bulgaria, Croatia, and others), which prolonged the war and Hitler’s campaign of racist mass murder. In contrast to the actions of these German-allied and German-occupied states, neither Poles nor the Polish state were elements of Hitler’s mass-murder apparatus and the proposition that Poland “needs to accept responsibility for the Holocaust” is clearly absurd. Because Poles were also rounded up by the Germans and died in Hitler’s concentration and extermination camps, this proposition is equally offensive. Note that in February 2018, Chancellor Merkel publicly admitted on several occasions that the full responsibility for the Holocaust lies with Germany.

It is further important to understand why World War II in Europe occurred. Hitler and Stalin initiated the war to divide Europe between them and the secret protocol in their 1939 nonaggression pact prescribed the destruction of the Polish people and annihilation of the Polish state. In the first two years of the war, Poles were the primary target of a coordinated German and Soviet extermination process designed to annihilate them on both sides of the Ribbentrop-Molotov line. Hitler’s racial doctrine dictated that Poles and other Slavs were racially inferior Untermenschen deserving of enslavement and extermination. During the war’s first two years, virtually all of Poland’s Jews were imprisoned in German-operated ghettos. The Germans immediately established Jewish Councils (Judenräte), who ceased all contact with Polish authorities and negotiated the conditions of Jewish governance of the ghettos. Within months following Germany’s attack, nearly half of Poland’s Jews lived under Judenrat regimes. The Judenräte gathered up Jews from small towns and concentrated them in the ghettos of the larger cities. They further kept ghetto Jews convinced they were being deported to work in German-designated areas in the East. Beginning in early 1942, they directed the Jewish Ghetto Police to forcibly round up ghetto Jews and load them onto the trains destined for the death camps.

While nearly all of Poland’s Jews were imprisoned in the ghettos, Poles were in a day-to-day struggle for survival because of the brutalities and severe conditions exacted by the occupiers. The Germans imposed near-starvation rations, enforced onerous quotas on farmers, confiscated crops and livestock, conducted daily executions to terrorize the populace, randomly arrested and tortured Poles to extract intelligence on the Polish underground, and conducted recurrent round-ups for deportation to concentration and labor camps. Over two million Poles were sent to the camps while up to 200,000 Polish children were abducted for Germanization under Himmler’s Lebensborn program.

As evidenced by his Generalplan Ost and Lebensraum program, Hitler did not attack Poland to eradicate Polish Jews. His objective was to annihilate the Poles, take over their land, and settle it with Germans. He began by immediately arresting and murdering up to 100,000 Polish elite, expelling approximately 1.5 million Poles from occupied Polish territory, and resettling ethnic Germans into vacated Polish properties. Stalin’s policy was to annihilate Poland’s elites, destroy Polish societal structure, and Sovietize dispossessed Poles into compliant subjects of Stalin’s totalitarian Communist regime. As the Red Army occupied eastern Poland, up to 1.6 million Poles were deported to the Gulag camps, which resulted in an estimated death rate of 60 percent. Stalin’s barbarity was further evidenced by his Katyn Massacre, a series of executions encompassing 22,000 captured Polish officers. Poland’s population losses during World War II were proportionately the greatest of any nation in the war. Of its prewar 35 million people, Poland lost approximately 6.5 million. An estimated 664,000 were battlefield deaths and the remainder, about 3 million Polish Jews and 2.8 million Poles, were civilians of all ages. Note also that Hitler annexed western Poland to Germany while Stalin annexed eastern Poland to the Soviet Union, which is why Poland ceased to exist as a nation state.

Often overlooked are Polish efforts to rescue fugitive Jews who hid by not moving into or escaping from the ghettos. Only in Poland did the Germans have a standing order that anyone aiding a Jew in any way would be executed together with immediate family. Despite this death penalty, the largest number by far of any country honored as Righteous Among the Nations by Israel (over 7,000) are Poles, many of whom were killed for aiding Jews. While these are known to Israel’s Yad Vashem, thousands more are known only to God. Estimates of Poles who aided Jews range from 300,000 to 1 million and estimates of those killed for doing so approach 50,000. Note also that German death squads carried out mass executions of entire villages that aided Jews and some of the annihilated villages became extinct. Note further that in no other occupied country or in Germany itself were there such large-scale round-ups, searches with dogs, and blockades of whole districts in all of the larger cities that were conducted by the Germans to find fugitive Jews. Ask yourself, Ms. Wilkinson, if you would risk your life and the lives of your family to save one or more persons in similar circumstances. Many Poles did so because they believed it was the Christian thing to do. Also, two Polish institutions were critically instrumental in rescuing Jews. The first, Żegota, was the only government organization in the German-occupied countries established to rescue Jews. Estimates of Jews saved by Żegota range from 30,000 to 60, 000. The second was the Catholic Church, which rescued Jewish children on a massive scale by hiding them in convents, orphanages, and rectories. No German-occupied country had such an organizational infrastructure that aided tens of thousands of Jews.

Also overlooked are the significant Polish efforts that warned the West about the mass murder of Jews in occupied Poland. Witold Pilecki voluntarily walked into a German round-up for Auschwitz prisoners and then sent reports to the Polish Underground headquarters in Warsaw. These comprised the first record that convinced the Allies the Germans were engaged in murder on an unprecedented scale. Jan Karski was a secret courier who travelled between the Polish government-in-exile in London and the Polish Underground in occupied Poland. He was twice smuggled into the Warsaw Ghetto by Jewish underground leaders to observe the horrifying conditions and also entered the Izbica Lubelska transit camp, where Jews were confined in appalling conditions awaiting transport to the Bełżec and Sobibór death camps. Karski carried out of Poland a microfilm with this information and it became one of the earliest and most accurate accounts of the beginning of the Holocaust. He was also the first eyewitness to personally meet with FDR and British Foreign Secretary Anthony Eden and gave a detailed statement on what he had seen, which sadly fell on deaf ears. On December 10, 1942, the Polish government-in-exile published a document titled The Mass Extermination of Jews in German Occupied Poland, which was addressed to the Governments of the United Nations and was the first international publication of Hitler’s mass murders.

In the case of Austria, I offer the following facts. There had been strong support from Austrians and Germans to unify the two countries. On 12 March 1938, the German Wehrmacht crossed the border into Austria, unopposed by the Austrian military. The Germans were greeted with great enthusiasm and a plebiscite was held on 10 April, which officially ratified Austria’s annexation by Germany, called the “Anschluss”. With the Anschluss, Austria ceased to exist as an independent state. Austrians loyally supported Germany during the early years of the war. The initial German military victories and Austria’s geographic location beyond the reach of Allied bombers shielded the Austrian population from the full impact of the war. Only after the German defeat at the Battle of Stalingrad in early 1943, when the course of the war increasingly turned against Germany, did popular support for the war and for the Anschluss begin to erode. Some 800,000 Austrians were drafted into the German army (Wehrmacht) and another 150,000 served in the Waffen SS, an elite military unit that managed the concentration and extermination camps. Because the Austrians were integrated into German units, no Austrian military units were formed. The majority of the bureaucrats who implemented the Final Solution were Austrian. David Art of Tufts University states that 40 per cent of the staff and 75 per cent of commanders at death camps were Austrian. Austrians who played key roles in the Final Solution include Adolf Eichmann and his aide, Alois Brunner; SS General Ernst Kaltenbrunner, Chief of the Reich Security Main Office (RSHA); Arthur Seyss-Inquart, Reich Commissioner for Holland; and Odilo Globocnik, who had a leading role in Operation Reinhard. Operation Reinhard organized the murder of around one and a half million mostly Polish Jews at the Treblinka, Sobibór, and Bełżec extermination camps. Globocnik was also responsible for the deaths at the Majdanek extermination camp. Austrians also conducted mass murder in Hartheim Castle near Linz, where the killing program Action T4, i.e., involuntary euthanasia, took place, and in Am Spiegelgrund clinic in Vienna, where more than 700 handicapped children were murdered.

From the above, it should be evident why the sentence in question is not only false but also offensive to Poles and Polish Americans. I would ask that, if in the future you write about Poland, kindly conduct the necessary research as this should negate the likelihood of misstating the facts.

Szanowna Pani Wilkinson

Piszę w odpowiedzi na Pani artykuł z 24 czerwca w Los Angeles Times zatytułowany „W Niemczech Blinken przyłącza się do inicjatywy na rzecz zwalczania negowania Holokaustu i ignorancji”. Wydaje się, że wiedza Pani o tym co wydarzyło się w Polsce podczas II wojny światowej, tak jak wiedza większości Amerykanów na ten temat, jest ograniczona, i dlatego chciałbym pomóc, przedstawiając istotne fakty.

Ostatnie zdanie czwartego akapitu Pani artykułu stwierdza: „Uczeni twierdzą, że Niemcy wiodą prym w akceptacji odpowiedzialności za Holokaust, podczas gdy inne kraje, takie jak Austria i Polska, pozostają bardziej wymijające w kwestii swojej roli w nazistowskim ludobójstwie”. Poniżej naszkicuję, dlaczego to zdanie, stwierdzające, że Polska jest jednym z krajów odpowiedzialnych za Holokaust, jest nie tylko fałszywe, ale także obraźliwe.

Rozpocznijmy od rozważenia definicji słowa „Holokaust”. Amerykańskie Muzeum Pamięci Holokaustu definiuje je jako „systematyczne, sponsorowane przez państwo prześladowanie i mordowanie sześciu milionów Żydów przez reżim nazistowski oraz jego sojuszników i kolaborantów”. Oznacza to, że państwo polskie, jakie istniało w czasie II wojny światowej pod okupacją niemiecką i sowiecką, było albo sojusznikiem Niemiec, albo utworzyło rząd kolaboracyjny kontrolowany przez Niemcy. Tak nigdy nie było. Państwo polskie w czasie wojny składało się z polskiego rządu emigracyjnego w Londynie i Polskiego Państwa Podziemnego. Polskie Państwo Podziemne poprzez swoje ramię wojskowe, Armię Krajową, walczyło wszędzie z okupantem niemieckim. Żaden historyk nigdy nie twierdził, że polskie państwo systematycznie i pod kierunkiem okupujących Niemców sponsorowało i angażowało się w prześladowanie i mordowanie polskich Żydów.

Ważne jest również zrozumienie, które państwa sprzymierzone z i okupowane przez Niemców prześladowały (tj. łapały i internowały swoich Żydów w gettach i obozach przejściowych w celu transportu do obozów pracy, koncentracyjnych i obozów zagłady), a w niektórych przypadkach mordowały swoich Żydów. Państwo polskie nigdy nie utworzyło kolaboracyjnego rządu (w odróżnieniu od francuskiego Petaina, norweskiego Quislinga, słowackiego Tiso, chorwackiego Pavelica, węgierskiego Horthy’iego i rumuńskiego Antonescu); nigdy nie utworzyło policji w celu łapania i deportowania Żydów do obozów lub zabijania ich wprost (tak jak Degrelle w Belgii, Mussert w Holandii, Petain we Francji, Quisling w Norwegii, Gwardia Hlinka na Słowacji, Ustase w Chorwacji, Krzyż Strzał na Węgrzech, czy i Żelazna Gwardia w Rumunii); i nigdy nie utworzyło jednostek SS do walki pod dowództwem niemieckim (tak jak Dania, Norwegia, Belgia, Łotwa, Węgry, Estonia, Włochy, Francja, Holandia, Albania, Ukraina, Bułgaria, Chorwacja i inne), co przedłużyło nie tylko wojnę ale także hitlerowską kampanię rasistowskiego, masowego mordu. W odróżnieniu od wyżej wymienionych działań państw sprzymierzonych z Niemcami lub okupowanych przez Niemcy, ani Polacy, ani państwo polskie nigdy nie było częścią hitlerowskiego aparatu masowego mordu i dlatego teza, że Polska „musi wziąć odpowiedzialność za Holokaust” jest oczywistym absurdem. Ponieważ Polacy byli również łapani przez Niemców i ginęli w hitlerowskich koncentracyjnych obozach zagłady, teza ta jest również obraźliwa. Należy zauważyć, że w lutym 2018 r. Kanclerz Niemiec Merkel kilkakrotnie publicznie przyznała, że pełna odpowiedzialność za Holokaust spoczywa na Niemczech.

Ponadto ważne jest, aby zrozumieć, dlaczego w Europie wybuchła II wojna światowa. Hitler i Stalin rozpoczęli wojnę, by podzielić między sobą Europę, a tajny protokół w ich pakcie o nieagresji, Ribbentrop-Mołotow, z 1939 r. nakazywał zniszczenie narodu polskiego i unicestwienie państwa polskiego. W pierwszych dwóch latach wojny Polacy byli głównym celem skoordynowanego niemiecko-sowieckiego procesu eksterminacji, mającego na celu unicestwienie ich po obu stronach linii Ribbentrop-Mołotow. Doktryna rasowa Hitlera dyktowała, że Polacy i inni Słowianie są rasowo gorszymi Untermenschen, i zasługują na zniewolenie i eksterminację. W pierwszych dwóch latach wojny praktycznie wszyscy polscy Żydzi byli więzieni w gettach zarządzanych przez Niemców. Niemcy natychmiast utworzyli Rady Żydowskie (Judenräte), które zerwały wszelkie kontakty z władzami polskimi i negocjowały warunki żydowskiego zarządzania gettami. W ciągu kilku miesięcy od ataku Niemiec prawie połowa polskich Żydów żyła pod rządami Judenratu. Rady Żydowskie zbierały Żydów z małych miasteczek i koncentrowały ich w gettach większych miast. Ponadto Rady Żydowskie utrzymywały Żydów w gettach w przekonaniu, że będą deportowani do pracy na wyznaczonych przez Niemców terenach na wschodzie. Od początku 1942 r., Rady Żydowskie nakazywały Żydowskim Policjom Gett przymusowe łapanie Żydów i ładowanie ich do pociągów jadących do obozów zagłady.

Kiedy prawie wszyscy polscy Żydzi byli więzieni w gettach, Polacy toczyli codzienną walkę o przetrwanie w sytuacji brutalności i surowych warunków stworzonych przez okupanta. Niemcy ustanowili głodowe racje żywnościowe, narzucili rolnikom uciążliwe dostawy, konfiskowali plony i zwierzęta gospodarskie, dokonywali codziennych egzekucji w celu terroryzowania ludności, losowo aresztowali i torturowali Polaków w celu wydobycia informacji o polskim podziemiu, przeprowadzali powtarzające się łapanki na deportacje do obozów koncentracyjnych i pracy. Do obozów wywieziono ponad dwa miliony Polaków, a w ramach programu Himmlera Lebensborn uprowadzono nawet 200 000 polskich dzieci w celu germanizacji.

Jak dowodzą programy Generalplan Ost i Lebensraum, Hitler nie zaatakował Polski w celu usunięcia polskich Żydów. Jego celem było unicestwienie Polaków, przejęcie ich ziemi i zasiedlenie jej Niemcami. Zaczął od natychmiastowego aresztowania i zamordowania do 100 tysięcy polskich elit, wypędzenia około 1,5 miliona Polaków z okupowanych ziem polskich i przesiedlenia etnicznych Niemców na zwolnione polskie posiadłości. Polityka Stalina polegała na unicestwieniu polskich elit, zniszczeniu polskiej struktury społecznej i sowietyzacji wywłaszczonych Polaków tak aby uczynić z nich uległych poddanych totalitarnego reżimu komunistycznego. Gdy Armia Czerwona zajęła wschodnią Polskę, do gułagów deportowano około 1,6 miliona Polaków, co poskutkowało śmiertelnością ocenianą na poziomie 60 procent. Barbarzyństwo Stalina zostało dodatkowo potwierdzone przez zbrodnię katyńską, czyli serię egzekucji obejmujących 22 000 wziętych do niewoli polskich oficerów. Straty ludnościowe Polski podczas II wojny światowej były proporcjonalnie największe ze wszystkich narodów biorących udział w wojnie. Z przedwojennej populacji 35 milionów, Polska straciła około 6,5 miliona. Z tej liczby, szacuje się, że 664 000 zginęło na polu bitwy, a pozostała część zabitych, około 3 miliony polskich Żydów i 2,8 miliona Polaków, była cywilami w każdym wieku. Proszę również zauważyć, że Hitler zaanektował zachodnią Polskę do Niemiec, podczas gdy Stalin zaanektował wschodnią Polskę do Związku Sowieckiego, co spowodowało, że Polska przestała istnieć jako państwo.

Często pomijane są polskie wysiłki na rzecz ratowania zbiegłych Żydów, którzy ukrywali się, nie przeprowadziwszy się do gett lub uciekając z nich. Tylko w Polsce Niemcy mieli stały rozkaz, że każdy, kto w jakikolwiek sposób pomoże Żydowi, zostanie rozstrzelany wraz z najbliższą rodziną. Pomimo tej kary śmierci, zdecydowanie największą grupą narodową spośród wszystkich krajów uhonorowanych przez Izrael tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata (ponad 7000) stanowią Polacy, z których wielu zginęło za pomoc Żydom. Chociaż ci bohaterowie znani są izraelskiemu Yad Vashem, tysiące innych znanych jest tylko Bogu. Szacunki liczby Polaków, którzy pomagali Żydom, wahają się od 300 000 do 1 miliona, a liczba zabitych za to około 50 000. Należy również zauważyć, że niemieckie szwadrony śmierci dokonywały masowych egzekucji całych wsi, które pomagały Żydom, a niektóre z unicestwionych wsi wymarły. Proszę zauważyć dalej, że w żadnym innym okupowanym kraju ani w samych Niemczech nie było tyle łapanek na tak dużą skalę, rewizji z psami i blokad całych dzielnic we wszystkich większych miastach, które Niemcy przeprowadzali w celu znalezienia zbiegłych Żydów. Proszę zapytać siebie, Pani Wilkinson, czy zaryzykowałaby Pani swoje życie i życie swojej rodziny, aby uratować jedną lub większą ilość osób w podobnych okolicznościach? Wielu Polaków robiło to, ponieważ wierzyło, że tak powinien postępować Chrześcijanin. Dwie polskie instytucje odegrały krytyczną rolę w ratowaniu Żydów. Pierwsza, Żegota, była jedyną organizacją rządową w krajach okupowanych przez Niemców powołaną do ratowania Żydów. Szacunki ocalonych przez Żegotę Żydów wahają się od 30 000 do 60 000. Drugą instytucją był Kościół Katolicki, który masowo ratował żydowskie dzieci, ukrywając je w klasztorach, sierocińcach i plebaniach. Żaden kraj okupowany przez Niemców nie miał takiej infrastruktury organizacyjnej, która pomogłaby dziesiątkom tysięcy Żydów.

Pomija się także znaczące wysiłki Polaków mające na celu ostrzeżenie Zachodu o masowych mordach Żydów w okupowanej Polsce. Witold Pilecki dobrowolnie dał się złapać niemieckiej łapance na więźniów do Auschwitz, i następnie przesyłał meldunki do siedziby Polskiego Podziemia w Warszawie. Były to pierwsze zapisy, które przekonały aliantów, że Niemcy byli zaangażowani w mordy na bezprecedensową skalę. Jan Karski był tajnym kurierem, który kursował między polskim rządem na uchodźstwie w Londynie a polskim podziemiem w okupowanej Polsce. Dwukrotnie został przemycony do warszawskiego getta przez żydowskich przywódców podziemia, aby obserwować przerażające warunki, a także dostał się do obozu przejściowego w Izbicy Lubelskiej, gdzie przetrzymywano Żydów w strasznych warunkach w oczekiwaniu na transport do obozów zagłady w Bełżcu i Sobiborze. Karski wywiózł z Polski mikrofilm z informacją, która stała się jedną z najwcześniejszych i najdokładniejszych relacji o początkach Holokaustu. Był także pierwszym naocznym świadkiem, który osobiście spotkał się z FDR i brytyjskim ministrem spraw zagranicznych Anthonym Edenem i złożył szczegółowe oświadczenie na temat tego, co zobaczył, co niestety nie zostało należycie przyjęte. 10 grudnia 1942 r. rząd RP na uchodźstwie opublikował dokument pt. „Masowa eksterminacja Żydów w okupowanej przez Niemców Polsce”, skierowany do rządów ONZ i był pierwszą międzynarodową publikacją o masowych mordach Hitlera.

W przypadku Austrii podaję następujące fakty. Istniało silne poparcie Austriaków i Niemców dla zjednoczenia obu krajów. 12 marca 1938 r. niemiecki Wehrmacht przekroczył granicę z Austrią, bez sprzeciwu austriackiego wojska. Niemców powitano z wielkim entuzjazmem i 10 kwietnia odbył się plebiscyt, który oficjalnie ratyfikował aneksję Austrii przez Niemcy, zwaną „Anschluss”. Wraz z Anschlussem Austria przestała istnieć jako niezależne państwo. Austriacy lojalnie wspierali Niemcy w pierwszych latach wojny. Początkowe niemieckie zwycięstwa militarne i położenie geograficzne Austrii poza zasięgiem alianckich bombowców uchroniły ludność austriacką przed pełnymi skutkami wojny. Dopiero po klęsce Niemiec w bitwie pod Stalingradem na początku 1943 r., kiedy tok wojny coraz bardziej zwracał się przeciwko Niemcom, powszechne poparcie dla wojny i Anschlussu zaczęło słabnąć. Około 800 000 Austriaków zostało wcielonych do armii niemieckiej (Wehrmachtu), a kolejne 150 000 służyło w Waffen SS, elitarnej jednostce wojskowej, która zarządzała obozami koncentracyjnymi i obozami zagłady. Ponieważ Austriacy bylii zintegrowaną częścią jednostek niemieckich, nie tworzono austriackich jednostek wojskowych. Większość biurokratów, która wdrażała Rozwiązanie Ostateczne sprawy żydowskiej, była Austriakami. David Art z Tufts University twierdzi, że 40 procent personelu i 75 procent dowódców w obozach śmierci stanowili Austriacy. Austriacy, którzy odegrali kluczową rolę w Ostatecznym Rozwiązaniu, to Adolf Eichmann i jego doradca Alois Brunner; Generał SS Ernst Kaltenbrunner, szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA); Arthur Seyss-Inquart, Komisarz Rzeszy na Holandię; i Odilo Globocnik, który odegrał wiodącą rolę w operacji Reinhard. Operacja Reinhard zorganizowała mord około półtora miliona, głównie polskich Żydów, w obozach zagłady w Treblince, Sobiborze i Bełżcu. Globocnik również odpowiada za zabijanie w obozie zagłady na Majdanku. Austriacy dokonali też masowych mordów w zamku Hartheim pod Linz, gdzie miał miejsce program zabijania Akcja T4, czyli przymusowa eutanazja oraz w klinice Am Spiegelgrund w Wiedniu, gdzie zamordowano ponad 700 niepełnosprawnych dzieci.

Z powyższego powinno być jasne, dlaczego wyżej wymienione zdanie w Pani artykule jest nie tylko fałszywe, ale także obraźliwe dla Polaków i Amerykanów polskiego pochodzenia. Jeżeli w przyszłości będzie Pani pisała o Polsce, prosiłbym uprzejmie o przeprowadzenie niezbędnych badań, tak aby w ten sposób nie dopuścić do możliwości przeinaczenia faktów.